مروری نقادانه بر پارادایم های ارتباطی بین مؤسسات آموزشی و خدمات بالینی در پرستاری

مقدمه: آموزش بالینی وظیفه مؤسسات آموزشی و بالینی است و اثربخشی این آموزش ها تحت تأثیر تعامل مؤثر بین این دو نوع مؤسسه قرار می گیرد. این تعامل از ابتدای ظهور حرفه پرستاری تاکنون، پارادایم های گوناگونی را تجربه کرده است. مقاله حاضر در صدد است به معرفی نقادانه این پارادایم ها پرداخته و سمت و سوی نحوه تعامل مؤسسات آموزشی و بالینی را در حال حاضر شناسایی نماید. شناسایی این الگوها، و مزایا و محدودیت های هر کدام می تواند راهنمای مدیران مؤسسات آموزشی و بالینی در طراحی و انتخاب الگوهای ارتباطی مناسب باشد. روش ها: برای این مطالعه مروری روایی، یک جستجوی الکترونیک سه مرحله ای در ژانویه 2008 انجام شد و مطالعات انتشار یافته از سال 1995 تا 2008 در پایگاه های اطلاعاتی web of science، medline، cinahl، eric، bni مورد بازبینی قرار گرفت. واژه های آموزش بالینی، مدل کارآموزی بالینی، مدل آموزش بالینی، مدل های مشارکتی آموزش بالینی و مشارکت بین مؤسسات دانشگاهی و بالینی، جهت جستجو به کار برده شدند. متن مقالات به طور مکرر مطالعه شد تا نوع پارادایم ارتباطی، ویژگی های مهم و نحوه ارتباط، و مزایا و محدودیت های آن از داخل متن استخراج شود. نتایج: چهار پارادایم ارتباطی بین مؤسسات آموزشی و بالینی در حرفه پرستاری قابل شناسایی است. این پارادایم ها عبارت بودند از: پارادایم خدمات محور، پارادایم استقلال سازمانی، مدل های آموزش بالینی مشارکتی و پارادایم مشارکت بین مؤسسات. نتیجه گیری: وجود یک سیر تکاملی تحت تأثیر عواملی چون رشد حرفه ای پرستاری و تغییر در انتظارات جوامع قابل شناسایی است. نیاز به حرفه ای شدن و تقویت بدنه دانش پرستاری ضرورتی برای ایجاد و حفظ دانشکده های پرستاری مستقل است. روند پارادایم های ارتباطی به سوی شکل گیری مشارکت بین دو مؤسسه در عین حفظ استقلال این مؤسسات است.